Editorial n°49        Liste des éditoriaux     Retour accueil     Dernier numéro

Strena

Bona annada a totes, abonats del Convise que permetètz que las causas siàscan çò que son. Per pas vos servir una declaracion ventarèla, veni de tornar passar la tièira de nòstres legèires fidèls en me representar çò que sabi de cadun. Colomb, prend la volada ! Bona annada a vautres tanben, collaboraires que cada trimèstre encaminatz plan la lenga nòstra per empurar la flama d'òc.

Per estrenas, vòle indicar dos libres de biais plan diferents mès que se tànjon pel fum d'ocasions que dònon de mièlhs comprendre las causas e d'aprofechar la novèla annada.

Lo primièr, a mand d'espelir, lo devèm a Joan Vesòla : Le Moyen occitan cantalien (l'occitan mejan cantalés, se volètz) ont 68 tèxtes notarials vièlhs de 5 o 600 ans alàndon un viatge dins lo temps al país. Qué de trobalhas per la lenga e la civilizacion, qué d'idèias de sortidòtas d'un escart a l'autre per pagelar dins lo païsatge la relativitat dels cambiaments e de las invarianças !

Dins lo segond, Quicòm endacòm, de Ròc Tarvèl, libre de renaissença, la cultura d'òc es un balcon dubèrt sus la coneissença universala. Aime aquelses libres que vos embàrran pas, jónhon los sabers e fan entrevéser d'estendudas novèlas.

Sus un fons de violéncias escuras que nos nhàfran, l'espècia umana es mai o mens arribada a estremar las lusidas d'intelligéncia. La pasta del ser, la sièta en carton dins l'autò, un det d'illusion quand se cuca lo vedèl, ne cal per amodar la societat, vesèm uèi perqué. Mas les bons bocins, quand son decialats, màncan pas de descobreires. A l'exemple del fabre Joan-Bèl1, endralhem l'occitan sus un camin de trabalh, de gaug e de coneissença d'òme. Roseguem l'òsse medullar !

 Nadal Lafont

1 Lo 17 de febrièr 1990, Joan Serièys, dich Joan-Bèl, fabre de Roanas, animèt lo Convise del fabre.