Editorial n°42        Liste des éditoriaux     Retour accueil     Dernier numéro

Cada matin, de ma fenèstra al levant, vese las nauçadas del Cailà e del puèg de Vaur que se costéjon entre lo riu de Mamon e la Cèra, juste avant lo borg dal Pajon. A la pagèla aleatòria de ma vida personala, me represénton lo signe doble de la vida, lo mau, lo ben, lo dangièr, lo bonastre.

Un jorn amb la femna que rotlasiam al ras de la Condamina sus la nacionala a l'èst d'Orlhac, auguèrem tèma de descubrir la vista qu'òm a ailamont sus aquel pujatèl banal dont sabiam pas quitament encara lo nom de Cailà. Tanlèu dich, tanlèu fach, copèrem cap drech pels bòscs e prats, e quasi a la poncha, arribèrem a l'òrle d'una granda prada. I siam ja engatjats quand, sobte, tres fotraus de perros, sautats d'un ostau al lònh, se lancèron vas nautres. Nos semblèt bon de darcar les fieus d'aram e de nos replegar per una penda boscuda escalabrosa, en realitat travèrs dangeirós d'ont cugèrem pas sortir, arrapats a d'aures que possàvon quasi a l'orizontala al dessús del cafoire. Quau nos auriá trobats aquí se nos siam desrocats… Al contrari, en Vaur es per nautres un luòc ligat a de sovenirs uroses, passejadas, parquets-salons, musica, al dessús de l'Otèl de la Gara dal Pajon.

Aime aquela contradiccion creatritz que genèra bodenflitges e giscladas de la vida, l'aventura inacabada sempre recomençada. Me garda dels chovinistas, portaires de cocardas e empalats de cloquièr. Mercé, Brassens, Les Fraisses èran tombats de Fèliç Daval non s'oblídon.

Mès ne'n tire pas l'idèia que tot se val, qu'un " es ma causida " simplista sufís. Al contrari, cal legir lo jòc de las fòrças e de las iniciativas, los enjòcs dins un país qu'aimam sens lo redusir comòdament a l'Auvèrnha polida de las cançons. Pecaire, la luciditat, la reflexion son mens que jamai al gost del jorn e la regionalizacion en cors, que trompeta gaire la lenga, truca quasi degun….