Editorial n°34        Liste des éditoriaux     Retour accueil     Dernier numéro

Me sembla totjorn que parlam pas pro de los qu'ensénhon la lenga d'òc, dins l'Educacion Nacionala o dins las Escòlas associativas coma las Calandretas, sòrres valentosas de las Diwans, Ikastolas…

Frederic Mistral aviá vist còp sec l'importància de l'ensenhament per salvar e restaurar lo provençal, mès, enquèra al debut del sègle 20en, certans cresiáun que la familha, la tèrra, aquò èra sufisent per transmetre l'eritatge, que la lenga èra innada,

Lenga qu'avèm dins l'ama e qu'avèm dins lo sang, çò afortiá Vermenosa de bona fe.

Ara que las familhas transméton pas gaire, que l'agricultura es minoritària, aquò crèba los uèlhs que cal de monde competent pel prètzfach educatiu, dels regents, dels professors. Jaurès en 1911 aviá soslinhat l'interès de la lenga d'òc dins l'ensenhament : Tot çò que dona priondor a la vida es un grand ben. L'Estat a començat de far fàcia.

Aqueles ensenhaires benfasents que encamínon las generacions joves vas un asuèlh d'òc alargat, son un esclaire dins una institucion manhifica mès que giba dels còps quand desenraiça tròp l' esperit. Los cal pas banalizar que n'i a pas totjorn ajut. Los cal poponar, espingolejar, arcanelar. Considerem-los, eles que tròbon pas totjorn un camin planièr, e saborem lo miracle : deman de joves parlaraun la lenga nòstra que lors parents parlàvon pas pus.

Aquí perqué aqueste numerò prepausa un pichon gropament de tèxtes en rapòrt ambe l'ensenhament de las lengas regionalas : una presentacion d'Eulàlia Moissinac, mestressa caminaira ; un article de Fèliç Daval, professor d'occitan, suls progrès de l'ensenhament de l'alsacian ; una peçòta de teatre escricha per Jòrdi Delòrt, professor d'escòla e jogada pels escolans de sa classa.

Nadal Lafont