Editorial n°10        Liste des éditoriaux     Retour accueil     Dernier numéro

Saber-viure per nòstre temps.

Es plan conegut qu'en prendre de l'atge, òm se vira val passat.

Me soveni del meu, quand, sola, reflechissi a aquel temps que las pòrtas demoràvan dubèrtas a tot lo monde, comprés lo rodaire que tornava pas partir sens aver ajuda son escudelada de sopa, un auret de pan amb del cantal per companatge e son veire de vin...

E, cada còp, regísclan las idèias per nòstre temps, e cada còp me mònta l'enveja de mièlhs actualisar aquelses biais de viure. Aparar la lenga, òc segur, mas oblidessiam pas tanpauc un contengut causit de civilisacion : pas benlèu un certan estat de las tecnicas, mas una orientacion generala de l'esperit e del còr que cal pas pèrdre. Ara, se podriá aver de melhoras relacions ambe los autres, aquelses que òm rescòntra per la carrièra, aquelses que òm vei dins son barri, pas vertat ? Un pichon bonjorn, quauquas paraulas escambiadas fan talament de ben. Ne sabi quicòm.

E la solidaritat, aquela de l'exemple vièlh que doni, mas mai que mai aquela que podriam exerçar, les uns e les autres, envèrs nòstres conciutadans ?

La vida associativa mena plan de satisfaccions e d'enriquiments.

Quand la cultura occitana pòrta quauquas valors de morala sociala per corregir certanas descisas de nòstre epòca, quand es utila còntra l'indiferéncia, la rompedura sociala, lo cadun-per-se embornhat, a son ròtle dins lo sègle, exprimís un vam val present e aquelses qu'ensàjan de la criticar làissan veire lor laidor.

Joana Lescura-Prax

(filha de Juli Prax, ancian conse d'a Velsic)